Rat, en kort tripje!

Zo weer een verslagje uit het warme Uganda. Bijna tijd om naar huis te gaan. Heb er enorm veel zin in. Donderdag 3 juni staat er een verrassing te wachten van mam en Chantal en ik hoop dat het leuk is want heb er erg veel zin in.

Zaterdag 15 mei was mijn lieve mama jarig en die heb ik verrast door te bellen en een aantal kinderen lang zal ze leven te laten zingen. Ze vond het erg leuk, en ik moest wel even moeite doen om niet te huilen. Maar 2 weekjes dacht ik toen en dan zie ik er weer genoeg. Ik hoor der nu al roepen: ‘Daf ga je kamer opruimen!’…Maar ik hou van je hoor mam, en kan niet wachten om het je te horen zeggen.

In mei zijn er altijd veel jarig in de familie en zo was ook zondag 16 mei Famke jarig. Ze zit 5 weken in Nederland dus haar verjaardag werd niet gevierd met haar kindjes. We hebben de kinderen er wel van op de hoogte gesteld dat Mammie (zo wordt ze genoemd) jarig was. We hadden koekjes en ranja en hebben haar opgebeld en gezongen voor der.

Dinsdag 19 mei hebben we in de ochtend gewerkt, en in de middag zijn we heerlijk gaan zwemmen. Ik moet wel een beetje bruin terug komen dus komende dagen zodra er tijd is lig ik bij het zwembad te bakken.
Woensdag 20 mei hebben we nog even de toerist uitgehangen. Vlak in de buurt op de weg van Jinja naar Kampala heb je tweede grootste regenwoud van Oeganda. Mabira Forest, we zijn daar met het openbaar vervoer heen gegaan met zijn vieren. Loes, Rixtia, Renate en ik. Daar hebben we een wandeling met gids gedaan van 2 uur, en het was best heftig. De eerste snelle zwarte die ik in dit land tegen ben gekomen. Hij liep me toch snel.
Helaas was het regenseizoen dus waren en geen mooie bloemen en vruchten maar wel enorm veel mooie vlinders. Ook al waren er geen bloemen, wat is dat mooi zeg een regenwoud. Die oude bomen, en zoveel verschillende soorten begroeiingen erg indrukwekkend. Naar 2 uur berg op en berg af, t-shirt echt helemaal nat van het zweet was het tijd om weer de luxe op te zoeken. In Mabira Forest ligt een lodge met zwembad. Hier hebben we lekker kunnen eten, en hadden 1 op 1 bediening. We waren de enigste gasten en het personeel werkte voor ons. Toen we aankwamen was de bar nog niet open. Erg groot was het niet, alleen erg bijzonder dat je in het regenwoud kan zwemmen. Helaas was het water steenkoud, en veel schaduw. Dus de zon was ook om 15.00 uur al weg, zijn ronde was gemaakt en tja in het regenwoud heb je veel bomen dus om 15.00 uur was de zon achter de bomen. Des al niet te min kan je nog erg genieten van de mooie vlinders om je heen. En Loes die genoot op haar manier van al het ongedierte, ze is niet de dikste vrienden met gekko’s. die hier vrijwel echt overal te vinden zijn en niks doen.
Rond 16.00 uur hadden we het wel gezien en zijn we terug naar huis gegaan. Maar omdat het op de weg van Jinja naar Kampala ligt is het moeilijker om een Matutu terug te krijgen naar Jinja, deze zitten vaak al vol omdat ze uit Kampala komen. We hadden helaas geluk en hadden zo een matatu. In het begin was het wel leuk toen we instapten, we konden er met zijn drieën tegelijk erin.(Renate was eerder terug gegaan)
Helaas voor mij kwam ik langs een dronken man te zitten die me te handtastelijk was. Dus heb ik hem even heel duidelijk gemaakt dat ik daar niet van gediend was. En naar goed boos te zijn geworden, wat me aardig is gelukt op mijn engels, hield ie op om iedere keer mijn hand vast te pakken. Op dat moment was ik nog nooit zo blij geweest met de ring die ik van Chantal heb gekregen voor ik ging. Want die is in de matutu gebruikt als verlovingsring.

Op donderdag zijn we eerst gaan lunchen bij Gately on the Nile. Je kan daar lekker zitten en uitkijken over het Lake Victoria. Naar een zeer snelle lunch van 2 uur zijn we maar voor de verandering weer is een keer gaan zwemmen. In het zwembad hebben we heerlijk 3 tots Tia Maria en Baileys gedronken aan de bar. Nog nooit hebben we een barman zo nauwkeurig zien afmeten. In een kuipje, vullen maar en dat 3x! gul zijn ze volkomen niet!! Zoals je begrijpt hebben we ons dus niet kunnen bezatten, moeten we dat toch maar in Nederland gaan doen.
’s Nachts hoorden Rixtia en ik beiden geritsel, maar dat horen we wel vaker dus heel raar vind je het niet. Al was het misschien we langer dan anders. Kakkerlakken en kikkers zijn toch wel de dingen waar je niet meer raar van opkijkt. Waar je dan wel raar van opkijkt is als de volgende ochtend het zakje pinda’s is open gevreten vind en keuteltjes op je kleren. Gelukkig waren het voor mij Rixtia’s kleren, het waren ook haar pinda’s. Alleen het idee dat er een muis ’s nachts huis heeft gehouden vind je dan een minder idee. Pinda’s weggegooid dus muis zullen we wel niet meer zien.

Vrijdag was de laatste dag van de vakantie. De kinderen gaan maandag weer naar school, althans een aantal. Gift, Kawa, Dorothy, Lydia, Brain, Micheal en Valentine. Wij wilden de vakantie leuk voor ze afsluiten dus hadden we ’s avonds toen het donker was een klein kampvuurtje gehouden. De kinderen vonden het super en niet alleen de kindertjes. Ook Loes, Rixtia, ik en de werkers die er nog waren vonden het erg bijzonder. Ik had nog marshmallows, en Rixtia lichtgevende armbandjes. Een mooie, gezellige avond met dans en muziek.
Op de kamer aangekomen lag er een aangename verrassing op het bed van Rixtia, keutels. Dit keer was het inderdaad weer raak, de koekjes in een zip-log zak aangevreten. Ik kwam de badkamer uitlopen en we hoorden een raar geluid niet het geluid van een muis, eerder van een krekel. Wij dus heel goed luisteren waar het vandaan kwam. Rixtia die doet de deur opzij van de douche. Daar klimt me toch een rat tevoorschijn, zo tegen de muur omhoog gelopen. We wisten niet hoe snel we de kamer uit moesten komen. Niet al te stil, schreeuwen en gillen rennend die kamer uit. De nachtwacht kwam meteen aanlopen, die is in de badkamer gaan kijken waar ik nog net de rat van de muur op de grond had zien springen. Maar hij was hem al gevlogen.
Wat jullie misschien wel begrijpen is dat je dan echt je kamer niet meer in durft. Maar als je wilt slapen moet je toch iets. Loes was er ondertussen ook al en kwam niet meer bij. Die is een tijdje bij ons op de kamer gebleven. En aangezien ik nog steeds een gat van ongeveer een meter doorsnee boven me hoofd zit, en wij dus dachten dat ie daarin gevlucht was. Hebben Loes en ik Nala boven in dat gat gegooid. Je hebt nog een ruimte tussen het plafond en het dak. Helaas voor ons zat of de rat daar niet of had Nala geen zin om te jagen. Die hebben we dus naar ongeveer 20 minuten weer buiten gegooid. Loes verliet ons niet veel later, en hebben wij bij ieder geluid stijf in ons bed gelegen. Tegen 02.00uur moet ik even hebben geslapen want ik werd wakker van een onbekend geluid. Ik Rixtia wakker maken maar helaas deze hoorde het niet, het geluid kwam van het bankje naast mijn bed vandaan. Deze nacht heb ik ongeveer 5 uur ‘geslapen’.
De volgende ochtend heb ik Rixtia eerst uit bed laten gaan want ik durfde niet eens me bed uit om te gaan plassen bang om die rat tegen te komen. Na het ontbijt ben ik vrijwel direct op pas gegaan om rattenval te kopen. Helaas kennen ze dat hier niet, maar wel een plak waar die dan aan blijft zitten. Er staat nu een heel mooi plankje met een stukje kaas op hem te wachten. Hopen dat ie vannacht toeslaat.

Helaas is de rat nog niet gevangen maar horen we ook geen geluidjes meer. Hopen dat het beestje zich niet meer laat zien voordat ik weg ben!

Zondag was een minder leuke dag in huize HSH. Rixtia en ik waren met 4 kinderen naar de kerk. Toen ik een smsje van Loes kreeg als ik het las direct moest bellen. Dat deed ik dus ook en het nieuws wat er kwam was zeker niet het beste nieuws. Wij koken hier op een stove, met houtskool en de bonen die stonden te pruttelen die was schuin komen te staan en over Jeramy gekomen. Loes die heeft Jeramy meteen afgekoeld met water en op de boda gesprongen om naar de kliniek te gaan. In de kliniek werd Jeramy buiten op de grond gelegd en nogmaals afgekoeld. Ongelooflijk gewoon buiten in het gras, niks geen mooi bedje of een steriele deken waar die op moest gaan liggen. De vrouw die Jeramy aan het helpen was, heeft er wat zalf opgesmeerd en een goeie pijnstiller gegeven en we mochten weer naar huis. Niet te geloven in Nederland zou een kind of überhaupt een persoon met deze brandwonden worden opgenomen in het ziekenhuis of in Beverwijk. Maar helaas gaat het hier allemaal net even iets anders. Met Jeramy gaat het nu redelijk goed, zo nu en dan heeft hij nog veel pijn. We smeren er goede zalf op en verbinden hem nu, eerste dagen mocht het niet zeiden ze. Maar brandwonden zijn erg infectiegevoelig dus we hopen dat hij geen infectie krijgt. Hij heeft al pijn genoeg gehad. De huid kleurt weer zwart aan, dus ik hoop voor het jochie dat alles snel voorbij is!

Maandag 24 mei was het zover toch nog even op de valreep een klein tripje. Dit keer naar de Sipi watervallen. Samen met Rixtia en Loes, deze trip zouden we eigenlijk niet meer maken door de erge regenval in het gebied. Aan die kant van Uganda waren ook die modderstromingen geweest. Op het moment was het wel te doen, daar Renate er een week eerder is geweest en prachtig weer had. Waarom zouden wij het dan ook niet doen?
Om 7 uur ’s ochtends was ik in het huis natuurlijk omdat we vertrokken naar Sipi maar ook om de kinderen in uniform te zien. Vandaag zouden ze weer naar school gaan, en hier heeft iedere klas zijn eigen uniform. Geen onderscheid tussen merkkleding of zeeman kleren alles gelijk! Het was erg leuk om alle kinderen te zien in uniform en ze hadden erg veel zin om naar school te gaan.
Om 8.15uur zaten we in de matatu, die eindelijk om 9.30uur vol zat om te gaan. Normaal gaan in zo’n busje mensen, zo nu en dan een kip. Maar wij hadden het geluk dat er ongeveer 100 kuikens in dozen (kei zielig wakker dier zal achterover vallen) bij ons erbij in kwamen. Gelukkig is het maar 4 uur rijden dus je bent er zo. En na 2 uur valt dat gekakel niet meer op. Rond 13.00uur kwamen we in Mbale aan en vanuit daar moesten we een andere matatu nemen naar Sipi. Eerst even de blaas legen op de smerigste wc ever gezien te hebben in mijn leven. Natuurlijk was het een gat in de grond, dat is niet het ergste maar de stank en het welkomstcomité als je de wc uitkwam was minder. Voor de wc-deur was namelijk een pisbak (op de grond) voor mannen. Dus welkom meisje in de zwarte lolly wereld. Jak snel doorlopen!! Even snel een fles wijn op de kop tikken en weer door. De matatu zou naar Sipi rijden. Op een gegeven moment was de high score van het aantal mensen wat in een matatu kan. 23 personen in een busje waar er anders 14 inzitten. Het was alleen niet zo dat de matatu door reed naar Sipi. 12 km voor Sipi stopte de matatu en werden we in een bus geladen waar allemaal mensen achterin staan. Het is gewoon een kleine vrachtwagen, waar je dus voorin kan zitten met 3 man en dan een laadruimte in dit geval voor mensen. Gelukkig mochten wij voorin bij de chauffeur zitten, alleen is het op zich best erg dat de zwarte mensen die voorin zaten hun plek moesten afstaan aan ons en achterin bij de massa moesten gaan staan. Aangekomen in Sipi rond 15uur REGEN!! Hoe kan dat nou? Wij zijn er dan hoort het niet te regenen. Het is wel gestopt in de middag en hebben we Mozes op aanraden van Renate opgebeld of we nog iets konden doen in de middag. Na eerst de vettigste Rolex te hebben opgegeten hebben we de koffietour gedaan. Die echt 1000x beter was dan 1000 cups in Kampala. Dit voor €4,- i.p.v. $85,-. Toch nog gedaan!
Die avond maar vroeg naar bed, want het was enorm koud. En maar hopen dat het de volgende ochtend niet zou regenen. Op dinsdag hebben we de wandeling gemaakt naar de watervallen. Hierbij gingen we naar het hoogste punt waar je ze kon bekijken. Het was een pittige klim omhoog maar zeker de moeite waard. Tijdens de wandeling echte Afrikaanse hutjes gezien, die mensen moeten dus iedere keer berg op en af lopen om iets te gaan halen. Alleen al de gedachte maakt me al gek! Nadat we bij de hoogste waterval waren geweest zijn we weer naar beneden gelopen. Dit was natuurlijk een stuk makkelijker maar door de regenval was het pad heerlijk modderig. Loes die wilde Rixtia graag voor haar hebben lopen die stond namelijk al een paar keer op omvallen. Mee toen Loes dat zei ging ze zelf heel mooi onderuit, wij kwamen niet meer bij! Sipi watervallen bestaat dus uit 3 watervallen, we hebben ze alle 3 gezien in een toch van 4,5uur lopen. Terug bij de accommodatie hebben we nog een keer genoten van een heerlijke warme douche, snel even gegeten en weer terug. Dat ging alleen minder snel. Een taxi was nergens te bekennen en ondertussen was de regen ook alweer gekomen. Mozes die zou wel iemand sturen voor een taxi maar helaas niks, zelfs geen busje die we op de heenweg hadden. Hij kon wel een auto regelen die ons naar Mbale zou brengen dat kostte ons wel wat meer. Maar we moeten toch terug dus laten we dat maar doen. Wij hebben echt een vloek over ons hangen dat de auto’s kapot gaan waar wij in zitten. Voor de derde keer stranden we langs de weg, auto kapot en weer rook onder de zitting van de passagiersstoel. Dus wat doe je dan? Liften maar, gelukkig hadden we snel een auto te pakken die ons wel af zou willen zetten in Mbale. Wij moesten alleen geen matatu nemen maar een bus was een stuk veiliger, wij volgen de raad van de wijze rijke mannen maar op. Hadden we dit maar nooit gedaan! Om 15.30 uur zaten we in een bus die eigenlijk al vol zou zitten. Dat zegt iedereen zodat je in zijn bus komt. Maar deze bus daar zaten de meeste mensen in dus wilden wij ook in daar de bussen pas gaan als ze vol zitten.
genesteld in de bus klaar om te gaan, ging die niet meer! Dat geloof je toch niet? Zit je eindelijk, kan iedereen er weer uit. Dikke file voor de bus omdat mensen hun geld terug moesten hebben gelukkig voor ons hadden wij nog niet betaald. Op zoek naar de volgende die richting Jinja gaat. Naar veel op en neer lopen en het weg zien rijden van matatu’s die vol zaten vonden we een busje die richting Jinja zou gaan. Om 16.15 uur zaten we in de bus, maar dan nog even wachten totdat iedereen heeft betaald en zit. 4 stoelen op een rij, maar daar passen makkelijk 5 mensen op. Alles voor €3,- meer. Langs Loes kwam een vrouw zitten die al een hoop commentaar had voordat ze überhaupt zat. Naar veel klagen, zuchten en naar ons kijken (zij moest namelijk op een klapstoeltje) besloot ze om te gaan zitten. Stoeltje uitgeklapt en ze wilde gaan zitten. Maar achter haar werd het stoeltje weer ingeklapt want er moest nog iemand bij. Weer uitgeklapt, weer ingeklapt. Wij kwamen niet meer bij! Denk dat het wel een stuk of 4 a 5 keer is gebeurt. Wij zaten namelijk voorin de bus, beste plek. Om 17.15uur reed de bus dan eindelijk weg. Een heel avontuur weer, ook onderweg de verhalen die door die bus gingen, en vragen die ze stelden. Super!

Donderdag ga ik nog met Dineke op pad, scholen bekijken van soft power. En zonnen, en dan langzaam afscheid nemen van die kinderen die ik 6 maanden liefde heb gegeven maar ook zeker heb mogen ontvangen.

Nog een paar dagen en dan ben ik weer lekker thuis. Dit was mijn laatste verhaaltje vanuit Uganda. Mijn koffer ben ik al langzaam aan het inpakken, dus dat betekend heb zin om naar huis te gaan!

Bedankt voor alle reacties. De laatste zonnige groet vanuit Uganda!
Liefs Daphne
-XxX-